Cie. Giolisu
Residentie performance > 22 - 25 november 2021
Op een regenachtige novemberdag kreeg Destelheide hoogstaand bezoek. Meer dan 60 leerlingen van basisschool Sint-Victor in Dworp beklommen onze berg om de try-out bij te wonen van ‘A Knock at the Door’ door onze Artiesten in Huis. Voor deze voorstelling sloegen danscompagnie Giolisu, Teatro Pachuco en muzikant Lars Senders de handen in elkaar. Het jonge publiek werd ondergedompeld in een absurdistische droomwereld, die ver weg bleef van elke logica en gesproken dialoog. Inspiratie haalden de makers uit de stomme film, het surrealisme en komische genres als slapstick. We spraken erover met danser, choreograaf en pedagoog Lisa Da Boit van danscompagnie Giolisu.
Door de coronamaatregelen werd de residentie verschillende keren uitgesteld. De opluchting bij Lisa en haar collega’s was dan ook groot toen hun verblijf in Destelheide eindelijk mocht doorgaan.
‘We waren enorm blij. Onze residentie werd eerder drie keer afgelast. Uiteindelijk moesten we zelfs uitwijken naar een andere locatie in Brussel. In mei kon de voorstelling in première gaan. Dat was enerzijds leuk, maar anderzijds ook heel droevig. Er werden slechts 15 mensen mét mondmaskers toegelaten, en het waren dan ook nog eens allemaal professionals. In december kunnen we gelukkig nog een paar keer spelen. Hopelijk blijft alles goed, zodat we deze keer wél publiek kunnen ontvangen. Al ziet het er helaas ook nu weer niet goed uit.’
Genieten van wat kan
Artiesten hebben het tijdens de hele covid-pandemie niet onder de markt gehad. Niet kunnen creëren is voor Lisa misschien wel het lastigste.
‘In lockdown zitten en alleen zijn is één ding. Maar het feit dat je zo veel energie en enthousiasme in je werk steekt en je het nadien telkens in de vuilnisbak moet gooien, vind ik nog het ergste. De voorstelling moet elke keer opnieuw worden opgebouwd. En je weet niet eens of je uiteindelijk ook zal kunnen spelen, of er een tour komt en hoe het seizoen eruit zal zien. Onlangs konden we in Oregon spelen, maar het was niet evident om er te raken, gezien alle maatregelen. Het scheelde niet veel of ik mocht zelfs niet gaan. En dus probeer je te genieten van wat wel kan. En voor de rest is het afwachten hoe alles evolueert.’
Humor en lichtheid
Lisa is van oorsprong Italiaanse en komt uit de danswereld. Ze volgde opleidingen in Italië en Frankrijk en begon vrij snel eigen choreografieën te maken.
‘Ik verblijf ondertussen al bijna 25 jaar in Brussel en danste voor verschillende gezelschappen, zowel in zaalproducties als voor locatieprojecten. Ik werkte onder andere voor Ex Nihilo, een Frans gezelschap. In 2001 heb ik danscompagnie Giolisu opgericht. In samenwerking met Teatro Pachuco legde ik me toe op het dans- en bewegingstheater. Als artiest ben ik gefascineerd door maatschappelijke thema’s, zoals migratie en vrouwenrechten. Dat resulteerde in performances, die een donkere en rauwe sfeer hadden. Dat sloeg soms aan bij het publiek, maar op andere momenten voelde ik dat mensen snakken naar gewoon een leuke avond. In die zin brengt Teatro Pachuco lichtheid in mijn werk, met meer verbeelding en fantasie. Het is een wrede wereld sinds we niet meer dicht bij elkaar kunnen zijn. En dus zijn humor en lichtheid nodig. Deze hele situatie leidt tot vreemde wendingen. Ik was zo lang zelf een danser, maar recent werd ik een leerkracht.
Dat is een hele uitdaging, maar ik hou er wel van. Nu kan ik artiesten helpen bij het uitstippelen en realiseren van hun pad als toekomstige professionals.’
Blijven dromen
De voorstelling ‘A Knock at the Door’ ontstond tijdens de lockdown. De makers hadden plots veel tijd voor onderzoek en een doorgedreven artistieke creatie. Inspiratie vonden ze volgens Lisa in de Griekse mythe van Sysiphus.
‘Dat was inderdaad de aanleiding. Maar de allereerste vraag die we ons stelden, was: wat is de zin van het leven? Tegen de achtergrond van oorlog, klimaatcrisis en COVID-19 begonnen we ons een nieuwe wereld voor te stellen. In deze productie brengen we dans, theater en livemuziek samen, met verwijzingen naar de Arabische cultuur, stomme film en het surrealisme van Magritte. Het resultaat is een nieuw soort voorstelling voor kinderen. We proberen hen niet te onderwijzen en niks te leren. We vragen hen enkel om te zien wat ze zien. Dat is soms grappig en soms donker. Het is een uitnodiging aan het publiek om te blijven dromen, om grenzen te doorbreken en niet altijd volgens het boekje te leven. Want verbeelding is onze kracht om de wereld te transformeren.’
Iedereen welkom
Tijdens hun verblijf in Destelheide legden de artiesten de laatste puzzelstukjes van de voorstelling.
‘Het is altijd goed om de confrontatie met het publiek aan te gaan. En met verschillende groepen van kinderen, jongeren en volwassenen. Omdat deze voorstelling geen tekst bevat, zijn we benieuwd naar wat mensen zien. En dus vragen we hen na de voorstelling graag uit. Er zijn geen goede of foute antwoorden. Een zevenjarige, een veertienjarige en een volwassene zien totaal verschillende dingen. En dat is prima. Je bent wie je bent en dat bepaalt ook wat je ziet. En dus is iedereen welkom bij onze voorstelling.’
Met hun voorstelling willen ze ook graag de taalgrenzen doorbreken.
‘We hebben een auditie gedaan voor de Franstalige gemeenschap en mogen nu daar gaan spelen. Maar ook veel programmatoren in Vlaanderen hebben ons al gecontacteerd. En ook op straatfestivals kunnen en willen we graag spelen. We kregen zelfs de suggestie om in het Magritte Museum op te treden. Dat lijkt ons wel een leuk idee.’
Enthousiaste reacties van het publiek tijdens de try-out
We vroegen na de try-out in Destelheide aan de leerlingen en leerkrachten van Sint-Victor of deze voorstelling de moeite waard was om weer, wind en hoogtemeters te trotseren. Zij vonden alvast van wel!
‘Er was altijd wel een eyecatcher op het podium die je aandacht trok. De scène, waarin de giraf met vrouwenlichaam op het podium verscheen, vonden de leerlingen het grappigst. We werden meteen meegesleurd in de droomwereld van de personages!’ (leerkracht)
‘Het was een bijzondere voorstelling. Er gebeurde altijd wel iets op het toneel. Ik vond het zeer leuk dat er niet gesproken werd in het stuk. De acteurs zijn goed op elkaar ingespeeld en ik vind het ongelofelijk hoe soepel de bewegingen en scènes in elkaar overgingen. Er gebeurden veel onverwachte dingen.’ (leerkracht)
‘Zelfs zonder tekst begreep ik het verhaal.’ (Lene, 10 jaar)
‘Een supermooie en grappige voorstelling, die soms ook wat emotioneel was. Bijvoorbeeld toen de giraf stierf.’ (Fenna en Ella-Louise, 11 jaar)
‘In één woord: origineel!’ (Julien, 11 jaar)