Meer info over de werken in de expo
Fragmented Attention (2025)
‘Fragmented Attention’ behelst twee reeksen van vijf foto’s: een reeks rond de voorruit van een auto, en eentje van in een auto in China, afgedekt tegen het stof. Van beide subreeksen bestaat er 1 authentieke foto, die Gert De Clercq vijfvoudig in Photoshop door de AI-functie liet bewerken. Deze werken bevragen authenticiteit en auteurschap. Het gaat ook over kijken en opnieuw kijken: het nodigt de toeschouwer uit om de werken een aantal keer te bekijken en na te denken over welke echt is en wat er onderling anders is. Gert De Clercq plaatste ze zo dat het moeilijk is om twee foto’s van dezelfde reeks in oogwenk te zien.
Page Turner (2025) (video en object / interactief)
Page Turner is voor Gert een centraal werk in de expo, vooral omdat de video hier in Destelheide ook opgenomen werd. Overal in zijn oeuvre zit een verbinding, link of gelaagdheid in. Hier zie je een verbinding tussen het proces en het resultaat van de video.
Het komt vanuit het idee van het omslaan van pagina’s, waarbij een boek een pageturner genoemd wordt wanneer het zo’n spannend verhaal is, dat je het snel wil uitlezen. Dit zet Gert De Clercq in contrast met de traagheid van de handeling van het kunstwerk. Door dit in veelvoud en traagheid uit te voeren, bereik je via het repetitieve een soort meditatieve staat. De bezoekers kunnen in de expo zelf aan de slag met de Page Turner.
Sokkel (2025)
'Sokkel' bestaat uit plintjes met gommetjes op gepresenteerd. Op een absurde manier tonen ze het proces als een afgewerkt kunstwerk in situ. De gommen zijn effectief gebruikt in Gerts atelier en zijn hier een tastbare weergave van het proces. De plinten vormen een soort sokkel van de gommetjes.
Collaboration (2009)
Een duimspijker die een samenwerking aangaat met andere materialen die iets kunnen ophangen. Hij wordt door de museale context een kunstwerk, maar verliest ook alle waarde doordat het geen functie meer kent. Het is interessant dat zo’n klein, onbenullig object een hele muur inneemt en visueel zijn kracht heeft. De mogelijkheden zijn er om met de duimspijker aan de slag te gaan, de draad die er voorbij loopt om zaken aan op te hangen, … maar er wordt niets mee gedaan.
Way Out (interactief)
'Way Out' is geïnspireerd op een exitbord. Gert De Clerq zag hier het potentieel van een abstract kunstwerk in, waarbij het bord in verschillende vlakken verdeeld kan worden zodat er twee witte vlakken, twee volle groene vlakken en twee gemengde uit konden gehaald worden. Het is een interactief werk, waarbij je zelf kan puzzelen tot, volgens AI, 645 120 verschillende composities. Het heet ook 'Way Out' omdat de ‘uitweg’ eindeloos en doelloos is. Je kan blijven vormen maken en er is niet één juist resultaat of antwoord.
Morositas (2025)
Een smartphone ligt op een spiegelende, metalen plaat op de vloer. Op het scherm verschijnt een emoticon — een eenvoudig gezichtje — waarvan de ogen traag heen en weer bewegen. Het beeld is sober, traag en bijna emotieloos. De titel 'Morositas' komt uit het Latijn en betekent onverschilligheid of cynisme. Hoewel een emoticon normaal bedoeld is om gevoelens te tonen, voelt deze emoji net afstandelijk en kil aan. De trage, mechanische oogbeweging lijkt meer op een routine of automatisme dan op een echte emotie. Gert De Clercq stelt hiermee vragen over de leegte van digitale expressie en de onverschilligheid in de online wereld. We tonen emoties voortdurend, maar voelen ze steeds minder. De rol van technologie wordt hier ook in vraag gesteld: de smartphone als spiegel (letterlijk en figuurlijk) van onze digitale zelf. 'Morositas' is een ironische spiegel voor onze hedendaagse gevoelswereld.
‘Nowhere/ Now Here’ (2023)
Bij dit interactief werk is de toeschouwer nodig om te kunnen bestaan. Het werk kan niet plaatsvinden zonder, omdat het de toeschouwer nodig heeft om op te projecteren. Zo niet, is het werk ‘nowhere’. Wanneer je er wel bent, is het werk ‘now here’. Er is dus een duidelijke dualiteit tussen aanwezig en afwezig, tussen ‘zijn’ en 'nergens zijn'.
Zo wordt de toeschouwer een levend kunstwerk. Gert De Clercq speelt graag met de overlapping tussen wat de kunstenaar doet en de toeschouwer doet en ervaart. Het ritme en opschuiven van tekst geeft ook de secondes van een klok weer, een referentie is naar tijd als begrip en het ‘aanwezig zijn’.
Rhizome (2025)
Gert De Clercq blijft bewust weg van kleur, want dit geeft een werk snel een extra betekenis. Voor hem kan kleurgebruik wel, maar het moet een verantwoorde keuze zijn. Voor dit werk gebruikte hij bewust karton zodat het drempelverlagend zou werken om er interactief mee aan de slag te gaan. Je mag het verschuiven, aanpassen, zaken weghalen of toevoegen en er zelfs op stappen. Gert blijft weg van het punt dat een kunstwerk iets definitief zou krijgen. Dankzij goedkope, banale materialen te gebruiken versterk je dit gegeven. De kartonnen vlakken zijn aan elkaar gehecht met boekbinderschroeven en doet daardoor denken aan het nostalgische beeld van marionettepopjes maken uit karton. Net als een rizoom kan het blijven groeien en wijzigen, waardoor het geen definitief karakter heeft. Het verbindt de verschillende delen van de expo.
