Interview Klimaatdichters - Destelheide
Kunnen jullie jezelf even kort voorstellen?
Saskia: Ik ben een Nederlandse dichter en doe aan permacultuur. Ik heb drie dichtbundels, Wachtkamers (2014), Vrije Uitloop (2016) en Bindweefsel (2019), uitgegeven bij Uitgeverij Marmer. Voor de laatste bundel (oplage 35 exemplaren) heb ik zelf het papier met de hand geschept van plantenresten en groente- en fruitafval. De bundel was een experiment om te onderzoeken of ik als dichter een boek kon creëren, zonder de aarde daarvoor te belasten. Na lezing kan de bundel op de composthoop om zo weer op te gaan in de natuurlijke kringloop. Het is mijn droom een plek te creëren, waar mens én natuur tot rust kunnen komen, zelfvoorzienend, met tuinen, een voedselbos en ruimte voor allerlei vormen van creativiteit. Ik heb een jaar in Italië gewoond en trek binnenkort weer naar mijn volkstuinhuisje in Amsterdam-West.
Moya: Ik heb twee bundels, Tot iemand eindelijk (2018) en Massastrandingen (2019), uitgebracht bij Uitgeverij Vrijdag. De tweede bundel gaat over de destructie van onze leefomgeving, over het lot van zeezoogdieren en bomen, over de dominantie van de mens en de schade die aan ecosystemen is aangericht. In april 2020 heb ik ‘klimaatdichters’ opgericht, omdat ik het gevoel had dat er behoefte was aan samenwerking tussen kunstenaars om in beweging te komen voor het klimaat. Saskia was een van de eersten die de kerngroep van ‘klimaatdichters’ vervoegde.
Hoe ben je in contact gekomen met Destelheide voor Destelheide Dicht?
Moya: Kim Pauwels, die voor Destelheide werkt, is ook klimaatdichter. Vanuit haar werking focust Destelheide op natuur en duurzaamheid, het paste dus mooi om Destelheide Dicht, de klimaatdichters en de schrijfwedstrijd samen te brengen.
Hoe heb je Destelheide Dicht ervaren?
Moya: Het was heel prettig om samen met andere klimaatdichters op een podium te staan, ook al was het dan zonder publiek. Het is best raar om een samenwerkingsproject op te starten, waarin je totaal op digitale communicatie aangewezen bent. De meesten van ons, zelfs binnen de kerngroep, hebben elkaar nog nooit ontmoet. Dus die zeldzame momenten, waarop we elkaar in levenden lijve kunnen zien, zijn heel bijzonder.
Welke rol heb je gespeeld in de jury van de schrijfwedstrijd ‘Ode aan Destelheide’?
Moya: Ik was jurylid, samen met Hind Eljadid, Kim Pauwels, het team van Dharts en Guy Uyttebroeck, de directeur. Ik heb alle gedichten gelezen en mijn top vijf van commentaar voorzien. Vervolgens hebben we met de jury vergaderd en de prijswinnaars gekozen.
Hoe verliep dat voor jou?
Moya: Ik lees graag werk van jonge of beginnende schrijvers. Ik geef ook les en vind het altijd interessant om mensen te zien groeien, om getuige te zijn van ontluikend talent.
Kan je iets meer vertellen over ‘klimaatdichters’?
Saskia: In maart 2020 stuurde Moya een mail met een oproep naar haar dichtersnetwerk. Zij vroeg ons of wij ook haar bezorgdheid over het klimaat deelden en of we misschien samen iets konden doen met onze geschreven woorden. Zo ontstond ‘klimaatdichters’, een diverse groep Nederlandse en Vlaamse dichters, die met hun gedichten mensen proberen wakker te schudden, te inspireren en te informeren over het klimaatvraagstuk. Dat doen we door te schrijven – we hebben de bundel Zwemlessen voor later uitgegeven met daarin honderd klimaatgedichten – en door op te treden en projecten te ontwikkelen, zoals een podcast met gesprekken tussen dichters en wetenschappers en een reeks avonden over bedreigde dieren en planten.
